Bana üçüncü kişiler hakkında soruyorlar,neden bir şeyler söylemiyorsun,bu konuda ya da kişi hakkında bize söyleyeceğin bir şeyler yok mu, bir fikrin ya da tavsiyen?Var belki ama söylemeyi doğru bulmuyorum ve konuşmak istemiyorum çoğu zaman (hatta içimden geçse bile).Üçüncü bir kişi hakkında gıyabında olumsuz bir fikir ortaya koymak kendi adıma bir yargıdır da ondan.Yani bildiğimiz anlamda gıybettir bunun adı. Öncelikle benim herhangi bir duruma dair içimde hasıl olan duygu ile yüzleşmem önemlidir.Üçüncü şahıs hakkında edindiğim bilgi benim değer algımla şekilleniyorsa bu kesin doğru bir bilgi değildir.Uzun süren bir gözleme dayalı ise kabul edilebilir.Gerçekten düşündüğüm gibi biriyse de bunu bilir ona göre davranırım.Bu konu hakkında da kimse ile istişare etmek istemem yani haklı olup olmadığım konusunda birilerinden onay almayı beklemem.Yani bir kimsenin davranışı hakkında sahip olduğum düşünce ile ilgili kendim dışında bir muhatap aramam.Bu belki duyarsızlık,umarsızlık olarak görülebilir ama bu başkaları ve kendi adıma sınırları gözetmem ile ilgilidir.Ama birçoğumuzun birileri ile dertlesmek dediği şey aslında düşüncelerimizi onaylayacak bir destek arama ihtiyacindan dogar.Bize deseler ki sen yanlış yapmışsın ve haksızsın bundan içten içe rahatsız oluruz.Sohbete ortak olmak adına ortaya koyduğum yaklaşımdan tatmin olmayacağına inandığım birine de sırf o kendini iyi hissetsin diye ve 'ama'larına cevap olsun diye konuşmak da istemem.Zihin işte hep onaylanmak ister , ve bu zihin insanın bakışını kendine çevirmesinden rahatsız olur onu kendi karanlığına hapsedip hükmetmek ister.Vicdan denen mekanizmayı durdurarak rahatlayacak bahaneler üretir ve kişi bu bahanelerle içinde kocaman bir ego yaratır.Zihni tarafından yönetilen bir kişiden empati beklemek de sağıra laf anlatmak gibidir.Kendi elleriyle kendini kör ve sağır etmiş birinden daha zalim kim olabilir.Kendine zulmeden biri sana yaptığını zulüm olarak görür mü?Allah aşkına söyleyin ben kendime söz geçiremezken kime laf anlatayım ya da anlayış bekleyeyim.Bir kimseden hoşlanmıyorsak yani hayata bakış açınız uyuşmuyorsa uzak duralım yeter onun bakış açısını sohbetimize malzeme yapmak bizim ne işimize yarar ki zaten.Yapacagimiz en güzel şey doğrudan ders almak yanlıştan ibret almak.Herkes kendi yolunum yolcusu istediği yöne gider dur demem ,senin yolun sana benim yolum bana der bakarım önüme.Şöyle düşünün sürekli dikiz aynalarına bakarak bir aracı kullanabilir miyiz? Sağa sola bakıp önünü görmeyen bir şoför mutlaka kaza yapar.Olan kime olur, yine bana,hatta benim hatam sebebiyle başka insanlara.O zaman gerektiğinde sadece kontrol amaçlı yani kendimi korumak yoluma saglikli bir şekilde devam edebilmen için arada sağa sola ya da geriye bakarım.İşte hayat yolu da böyledir daima önüne bakarak ilerlenir.Bunu hayata uyarlarsak geçmişten ve cereyan eden olaylardan ders alarak ve önüme çıkan işaretlere ve sinyallere dikkat ederek dosdoğru ilerlerim.Araç dediğimiz şey insanın ve içinde bulunduğumuz sistemin kendisidir ?Bir araç kullanmanın inceliklerini bilen bir insan için, şu hayatta kendi adımıza olanın bitenin mantığını anlamak çok da zor olmasa gerek.
Bazı şeyleri anlamak ve anlatmak gercekten zor.Bu yüzden her şeyin gerisinde kendimin berisinde olmak bana iyi geliyor.Kendimi tanıma ve anlama yolunda olan biri olarak kimseye verecek aklım da tavsiyem de olmuyor bu sebeple.Hep kendime yabancıydım, daha yeni yeni tanıyoruz birbirimizi o yüzden dışarıda olup bitene kimseden değil kendi icimde cevap arıyorum .Tek muhatabım kendimim çünkü.Dışa kapalı değilim söylenenlere ya da yaşananlara duyarsız da değilim,aksine tüm duygularımı kendimi tanımak ve anlamak yolunda kullanıyorum.Ama inanın herkese ve her düşünceye saygım var bana uyumasa bile.Zaten herkes aynı fikir ve anlayışta olsa hayatın anlamı olmaz.Bu yüzden şu an hayatımda olan ya da olmayan ve olumlu ya da olumsuz ama nihayetinde bir iz bırakmış herkese teşekkür ederim.Hepsi ,tüm bu izler, beni kendime götüren ve kendimi tanımam icin birer rehberdi çünkü.
Bahar Baydan
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder